Radio 1 Sessies: The Rolling Stones • 24 juni 2013 • Openluchttheater Rivierenhof Deurne

- By Julian De Backer & JP Daniels Photo's © -

The Beatles versus The Stones? Who cares! Radio 1, blijkbaar, want na een enthousiast onthaalde ‘Beatles Sessie’ vorig jaar, krijgen we nu een ‘Stones Sessie’. “Volgend jaar The Kinks!”, aldus Paul Michiels, die net als Arno ook vorig jaar aantrad.
Het is nat, zeer nat. Een Jumanji-waardige moesson verandert het amfitheater van het Rivierenhof te Deurne in een slijkpoel. Erger: door de open bouw van de locatie, is er geen ontkomen aan. Dikke druppels dartelen neder. Verzekeringsgroep Ethias voorziet regenjasjes en wint zo alras enkele honderden zieltjes.

De heerlijke Stef Kamil Carlens, getooid in M.C. Hammer-broek inclusief bijhorende danspasjes, mag openen met ‘Bitch’ (uit “Sticky Fingers”) en ‘All The Way Down’. “Luid” en “loeihard rockend” zijn niet meteen woorden die te binnen schieten bij zijn “Zita Swoon Group”, maar vanavond omschrijven ze Carlens het best. Het voor uw reporter volledig onbekende Few Bits spelen kundig ‘Play With Fire’ en ‘As Tears Go By’. De witste zwarte van België, Paul Michiels, mag aan de piano het prachtige ‘Ruby Tuesday’ brengen - enkel begeleid door twee zangeressen. Een sublieme versie die zeker op goedkeuring van El Jagger kan rekenen. Mét de Radio 1 Stones-band (een keur van kwaliteitsmuzikanten) gooit hij er ‘Waiting on a Friend’ achteraan.

Jan Hautekiet mag het geheel aan elkaar praten en doet dat in zijn gekende stijl: flegmatisch en welbespraakt, met steekjes boven en onder water. Reena Riot, de professionele alias van Naomi Sijmons, blaast iedereen weg met haar orkaanstem. De jongedame stamt overduidelijk af van een muzikantengeslacht en mag ‘You Gotta Move’ (geen origineel nummer van The Stones; ook prima gecoverd door onder andere Aerosmith) en ‘Try A Little Harder’. Wow! Maak zelf uw zin met “grote” en “toekomst”.

De immer sympathieke en gulle Stijn Meuris smijt het vege lijf in de strijd voor een aangebrand ‘Under My Thumb’ (een van de meest vrouwonvriendelijke nummers uit de muziekgeschiedenis en – feministen ten spijt – ook een van de beste nummers tout court) en ‘Miss You’, dat hij de Stonesversie van T.C. Matics ‘Putain Putain’ noemt.

Guy Swinnen (live even goed als op plaat, onvoorstelbaar goede stem) en Willy Willy interpreteren ‘Dead Flowers’ en ‘Wild Horses’ (“Dead flowers and wild horses” zou een goede dichtregel kunnen zijn). Willy Willy wordt steevast “de Vlaamse Keith Richards” genoemd. Geen idee of de brave man daar altijd even gelukkig mee is, maar vanavond omarmt hij schaamteloos zijn (al dan niet) voorbeeld: sigaret in de mondhoek, poses, armbewegingen en subtiel knikje in de knieën.
Dat An Pierlé zelf nummers schrijft en piano speelt, was geweten. De frêle zangeres beschikt echter ook over een stem als een klok en zingt – het vergt lef – met branie en pathos het extreem briljante ‘Gimme Shelter’ (op de eerste persingen van ‘Let It Bleed’ foutief als ‘Gimmie Shelter’ geschreven), alsook het niet minder geweldige ‘Not Fade Away’ (met P.P. Michiels op mondharmonica).

Ongeleid projectiel Arno Hintjens speelt ‘(I Can’t Get No) Satisfaction’, uiteraard in een eigenwijze Arnoversie (zie ook: ‘Little Sister’ van Ry Cooder). “Amai, hotverdomme, et rehent noh. Da’s den eerste keer da’k speel voor zoveel ‘capotejes’, iedereen in plastic, hotverdomme!”. Voor ‘Mother’s Little Helper’ moet hij de tekst aflezen, want “ik ben geboren met Alzheimer”.
Oostende brengt nog meer talent mee in de vorm van The Van Jets, of toch hun zanger Johannes Verschaeve. In keurig streepjespak zingt hij ‘Sister Morphine’ (mooi, maar een beetje traag) en een verschroeiend ‘Jumpin’ Jack Flash’ dat het theater doet kolken. De Azteekse regengod Tlaloc heeft ondertussen voldoende offers beantwoord, want buiten enkele druppels blijft het droog.

Voor ‘Too Tough’ (een niet zo bekende single uit het “Undercover”-album) en ‘Midnight Rambler’ keert Stef Kamil Carlens terug en schudt hij de dartele danspasjes met gemak uit zijn zak. Funky! Ook Reena Riot krijgt (terecht) een encore en wordt door Jan Hautekiet aangekondigd als ‘De Bette Midler van dienst’ voor, u raadt het, ‘Beast of Burden’. Grandioos, maar stiekem is Midlers versie nog net dat tikje beter. Geen afbreuk aan Reena Riot, echter. Maak opnieuw zelf uw zin met “grote” en “toekomst”.

Helmut Lotigiers mag het rijtje afsluiten. Ooit stelde hij: “Het verschil tussen mij en Mick Jagger? Als Mick Jagger een buitenechtelijk kind verwekt, zeggen de mensen: “Wow, graaf, rock-’n-roll!”. Als ik dat zou doen, zou men schande over mij spreken.” De ideale schoonzoon mag ‘Undercover of the Night’ en ‘Paint It, Black’ (de komma staat daar terecht) te berde brengen. Hoewel het algemene publiek hem met Elvis zal blijven associëren, kwijt de nieuwbakken kleinkunstzanger zich uitstekend van zijn taak.

Afsluiten doet het bonte gezelschap toepasselijk met het beste Rolling Stones-nummer, ‘Sympathy for the Devil’. Meuris op tamboerijn, Pierlé, Riot en Lotigiers als backing vocals én Guy Swinnen als lead. Perfect. “Tell me sweetie, what’s my name?” wordt voor de gelegenheid verbasterd tot “Tell me Swinnen, what’s my name?” Vreemd genoeg laat Arno deze apotheose links liggen. Stuurs karakter, of heeft hij nog andere verplichtingen?
Het is ondertussen 23u. en dus moet het Rivierenhof wel sluiten, om geen boete voor geluidsoverlast te riskeren. Hautekiet treitert het publiek nog een beetje en gunt alsnog twee bissen: ‘Brown Sugar’ (Paul Michiels) en ‘(I Can’t Get No) Satisfaction’ (de conventionele versie, door Guy Swinnen & Willy Willy). Bijzonder aardig, maar het eigenlijke hoogtepunt was ‘Sympathy for the Devil’.

Verdict voor de ‘Stones Sessie’ van Radio 1? Zeer, zeer geslaagde avond. Regenachtig, jawel, maar niets dan lof voor het heldere geluid, de strakke overgangen (een man was de hele avond gitaren aan het stemmen!) en de getalenteerde artiesten. Volgend jaar The Kinks?