Suikerrock 2013 eindigt in ‘schoonheid’.

Of er nu ooit een ander festival is geweest dat naar mijn weten nog en méér schoner volk op zijn sluitingsdag had dan deze editie van Suikerrock, dan is het wel dit festival die deze pauwenveer heeft verdiend. Organisator Walter Kerstens moet in zijn backcatalogus gebladerd hebben en gedacht hebben dat het oog ook wat wil (en niet alleen dat van de fotografen, we hadden al ‘mooie’ dingen in de vorm van Iggy Pop e.a. gezien). Daarom pakte hij voor de sluitingsdag uit met enkele mooie dames en laat die nu ook nog toevallig leuke muziek maken, wat kan er dan nog mislopen? Het onaangekondigde slechte weer? Neen, daar had Sting al een deel van mogen proeven de dag daarvoor.

Vorig jaar ontpopte zich aan het Britse pop- en rockfirmament een nieuw sterretje die met haar versie van de oerhit van Frankie Goes To Hollywood ‘The Power Of Love’ onmiddellijk geschiedenis schreef. Ondanks haar prille leeftijd, en haar mooie looks, liet Gabrielle zich niet uit haar lood slaan omwille van een technische panne tijdens haar gig op de Grote Markt. Dit was haar eerste live optreden op een festival en ze heeft de test met glans doorstaan. Mooie looks maar luister vooral ook naar haar stem…

Natalia was ook van de partij, en zoals steeds pakte ze weer uit met een show van “deze ga je niet snel vergeten…’, maar onze aandacht ging vooral uit naar de eveneens uit Groot-Brittannië afkomstige Katie Melua, de derde mooie meid in Tienen. Met haar meer jazzy getint repertoire pakte Katie het publiek in met nummers als ‘Diamonds Are Forever’ en ‘If You Were A Sailboat’. Het toetje, haar knappe hit van enige jaren terug, ‘Nine Million Bicycles’ hield ze voor de staart van haar optreden. En gelijk had ze, het publiek was méér dan tevreden.

En dan was het de beurt aan de ‘mooiste’ van allemaal, maar dan wel in de vocale zin van het woord, Joe Cocker (69). Wie hem enkele maanden terug in de Lotto Arena nog aan het werk zag, weet dat de man nog steeds niet uitgeblust is.  Het intense vuur dat Cocker steeds bij iedere song verspreid, en dat hier en daar gepaard ging met zijn overbekende spastische trekjes, is al jaren een deel van zijn leven gaan uitmaken. Gelukkig moesten we het niet alleen met zijn lichaamstaal doen maar vocaal klinkt de ouwe knast nog steeds indrukwekkend en ‘You Are So Beautiful’, ‘You Can Leave Your Hat On’, ‘Cry Me A River’ en vele andere van zijn grote hits bedropen ons weer met de nodige nostalgie. Uiteraard ontbrak zijn Woodstock schreeuwende versie, het van Lennon/McCartney geleende ‘With A Little Help From My Friend’, niet op het appél. Alsof deze song een exacte blauwdruk was van zijn act de présence op Woodstock zo’n 44 jaar geleden. Wat een performance! Een betere muzikale hekkensluiter om een zwoel openluchtfestival af te sluiten moet nog geboren worden…

Suikerrock mag gerust weer een succesrijke editie aan zijn palmares toevoegen. Voortreffelijk festival in al zijn vormen.

De tweede dag op het grootste stadsfestival is traditioneel voorbehouden voor meer rockend werk en met hoofdvogels als The Scabs en Golden Earring werden liefhebbers van stevige gitaarrrock met meer dan een nostalgisch randje op hun wenken bedient.

Het jongere volkje bleek vooral onder de indruk van The Van Jets. Sinds de zege in 2004 op Humo’s Rock Rallye veroverden ze vanuit Oostende en Gent een vaste stek op de Belgische rockscène met een mengsel van rammelende garagerock en glamrock aangevuld met synthesizerpop
Hun nieuwe, derde werkstuk ‘Halo’ bracht The Van Jets opnieuw op de grote podia. Voor de gelegenheid had zanger Johannes Verschaeve zich in rode oorlogskleuren beschilderd en in ontbloot bovenlijf flirtte hij onbeschaamd met de fans om even later in het publiek te duiken waar een schare meisjes en jonge vrouwen hun idool zowat doodknuffelden.
De schuld licht ongetwijfeld helemaal bij mij maar een echte fan van de The Van Jets zal ik wellicht nooit worden.

Marco Z moet zowat de tegenpool zijn van Verschaeve, een wat onwennige verlegen glimlach kan er nog net af als hij op de zonovergoten maar helaas nog nagenoeg lege marktplaats enige respons krijgt van kirrende bakvisjes. Na jaren ploeteren in regionale bandjes overtuigde de songwriter uit Hasselt vorig jaar met zijn debuut ‘The Ordinary Life Of Marco Z’. Typisch zo’n titel, maar songs schrijven kan die Marco Zanetton wel. Bovendien krijgen melodieuze songs een stevige backbeat op het podium en harmonische achtergrondzang ondersteunen de wat nonchalante voordracht van Marco. Na het klagerige ‘Nothing There In My Heart’ volgt een fraaie soulgetinte passage en het van de Duitse electroduo Digitalism geleende ‘Pogo’. Galmende gitaren leiden ‘This Ain’t The Town’ in. Uiteraard ontbreekt het ondertussen bekende muzikale kinderrijmpje ‘I’m A Bird’ niet. Aan het einde van de set worden flarden ‘Revolution’ in de pianointro van het lieflijke popliedje ‘Endlessly Be Together’ verwerkt. ‘Marketing Song’ is een gedroomde afsluiter van een verrassend sterke set.

The Scabs belichaamden ooit het boegbeeld van de punkrockbeweging in Vlaanderen, voor zover die in Vlaanderen bestond. We spreken nu over de beginjaren tachtig. Met de komst van Willy Willy en Fons Sijmons evolueert Guy Swinnen gesteund door hondstrouwe drummer Frankie Saenen in 1990 tot een rockende hitmachine. ‘Royalty In Exile’ vindt ook in bredere kringen appreciatie. In 2007 is er een eerste reünie waar ondertussen wel een uitgebreid en bijzonder lucratieve vette staart wordt aangenaaid, zonder Fons Sijmons. De afgelopen jaren was de bassist er al niet meer bij en vorige week overleed Sijmons, die mede zijn niet bepaald ascetische, rijkelijk met drugs en alcohol bespoelde, levenswandel, al een tijdje met de gezondheid sukkelde aan longkanker. Over de doden niets dan goed en Swinnen draagt het concert op Suikerrock aan zijn betreurde vriend op en later heeft Barry Hay het over een fijne mens. De set is uiteraard opgebouwd rond ‘Royalty’ en schiet uit de sloffen met de loodzware riffs van ‘Crime Wave’. Swinnen, geflankeerd door twee zangeressen, gaat na het lichtjes pathetisch klinkend ‘Don’t You Know’ een duet aan met een van ‘the funky little ladies’. Tijdens ‘Time’ verschijnt een zwart-wit foto van Sijmons op de grote schermen. Het volgende nummer ‘Hard Times’ is een toepasselijke opvolger. Keith… euh Willy Willy debiteert een fraaie solo. Niet alleen het in T-shirts gehulde legioen Scabsadepten laat zijn waardering blijken. Nog eentje, ‘one for the road’ ‘Robbin’ The Liquor Store’ loopt uit in een naar The Clash refererende rap. “Dit is voor Fons” orakelt Swinnen, tijdens ‘Nothing On My Radio’ valt het geluid zelfs even uit, een teken aan de wand, of is het de geest van Sijmons die vindt dat het stilaan welletjes geweest is. Hoewel, ‘Matchbox Car’ uit de vroege periode klinkt nog steeds even fantastisch.

Golden Earring, na ruim vijftig jaar nog steeds ‘on the road’ De laatste tijd worden deze survivors uit Nederland wel eens vaker op een podium in ons landje gesignaleerd. Vorig jaar werd zelfs nog een nieuwe langspeler uitgebracht maar het publiek van Suikerrock komt net als drie jaar geleden voor de klassiekers van de Haagse band. Dat beseffen Barry Hay en George Kooymans maar al te goed. Na enkele nummers uit ‘Tits ’n Ass’ komt George op het vocale voorplan in ‘Another 45 Miles’, één van hun fraaiste nummers, met die stuiterende bas van Rinus Gerritsen en de melancholische zang. Als je dan verder gaat met een hallucinant ‘Twilight Zone’ kan het niet meer stuk. ‘The Long Blond Animal’ die er met de sleutel van Hay’s Cadillac vanonder is, doet ongetwijfeld meer dan glimlachen. Het emotioneel geladen ‘Going To The Run’ wordt opgedragen aan Sijmons. Met een katachtige sprong over zijn drumstel duiken, daar begint Cesar Zuiderwijk niet meer aan, maar de geïnspireerde roffels huizen nog in de soepele armen van de grijsaard. Tijdens de marathonversie van ‘Radar Love’, ingeleid met een al even uitputtende basmonoloog van Rinus roffelt hij als toemaatje uitgebreid op de reusachtige achter hem opgehangen bekkens.
Als toegift volgen nog een in psychedelia gedrenkt ‘She Flies On Strange Wings’ met sax van Bertus

Steve Winwood voorstellen, zou overbodig moeten zijn voor reguliere Keys & Chords-lezers. Omdat we een voorbeeldfunctie hebben, zijn we ons publiek een minimum aan duiding verschuldigd: als lid van The Spencer Davis Group, Traffic, Go en Blind Faith timmerde hij mee aan de rockgeschiedenis, zijn sessiespel werd besteld door talloze artiesten (inclusief onze Soulsister) en voor zijn solocarrière hoeft hij zich hoegenaamd niet te schamen. Winwood is het type artiest dat reeds drie levens heeft geleid, evenwel zonder de buitensporige excessen, verslavingen of buitenechtelijke kinderen die je daarbij verwacht. Een gewone man met een buitengewoon talent, quoi.

Vanavond in het Rivierenhof van Deurne maakt hij het zich niet makkelijk. In plaats van een gemakkelijk rondje poenpakken via een grabbelton vol hits, wijkt hij fel af van de platgetreden paden. Hij zal uiteindelijk slechts 11 nummers spelen op anderhalf uur. ‘I’m A Man’, dat hij voor The Spencer Davis Group schreef op 19-jarige leeftijd, krijgt een instrumentale intro van vier minuten. De indrukwekkende song beklijft door een uitgesponnen jam met meerdere jazzinvloeden. Na 9 minuten valt de band stil. Het lijkt erbij te horen, het is een perfect rustpunt. Wat blijkt? De gitaar moet plots gestemd worden. Toewijding van de bovenste plank. Bovendien had enkel de grootste purist er iets van gemerkt, want het klonk niet vals.

‘Fly’ en ‘Can’t Find My Way Home’ worden als conventionele nummers gespeeld en pas daarna wordt het publiek de eerste keer toegesproken. “Thank you very much! It’s great to be here. We’ve got some vintage music for you. Well, you had one vintage song already. We’re gonna stay with the Blind Faith era”. “Whooo!!” roept een fanatiekeling uit het publiek. ‘The Low Spark of High Heeled Boys’ is dan weer van Traffic. Vijftien minuten weet hij het lied te rekken, al klinkt ‘rekken’ negatiever dan bedoeld. Maar zijn strafste stoot van de avond moet nog komen: naadloos gaat de song over in ‘Light Up or Leave Me Alone’ dat vijfentwintig minuten zal duren, inclusief een ‘Jungleland’-achtige saxsolo (maar dan funkier) en een drumsolo die de andere bandleden gebruiken om even iets te gaan drinken. Een kritische concertbezoeker merkt op dat “hij nog maar één hit heeft gespeeld!”.

Te vroege kritiek, zo blijkt: ‘Higher Love’ en ‘Keep On Running’ zijn twee meesterwerken die, inderdaad, ook dikke hits waren. Applaus, een buiging, leeg podium. Animo alom: “Die komen nog terug!”; “Da’s zeker da!”; “Valerie moet nog komen!”. ‘Dear Mr. Fantasy’ (ook van Traffic) is uitstekend, maar het spreekwoordelijke dak gaat er pas af wanneer ‘Gimme Some Lovin’’ wordt ingezet. De train of thought uwer reporter dendert bijna van zijn spoor: “Is dat ook al van Steve Winwood?” Inderdaad: als 18-jarige schreef hij schijnbaar achteloos deze klassieker die later nog overal zou opduiken, ondermeer in “The Blues Brothers” en op een setlist van Hanson.

“Thank you very much! Thank you!”. Een bindtekst en zes woorden van afscheid. Winwood is duidelijk iemand die spreekt met zijn muziek. Amper 65 en toch een verpletterend aandeel in het muzikale geweten van naoorlogs Engeland. Straf, heel straf. En Valerie? Die werd niet gemist.

Bonnie Raitt returned finally after 7 years in 2013 to Germany for a 3 date mini tour. Her tour start was in Hamburg in the luxurious Laeiszhalle in Hamburg. The shows were still on promotion for her record “Slipstream” from 2012 for which she had gathered her 10th Grammy award. Normally such a highlight-event should be sold-out, but unfortunately not. At the Stadtpark were playing the Woodstock veterans of Crosby, Stills & Nash at nearly the same time. But anyhow all attending fans were in high hopes for the upcoming.
Foy Vance from Dublin, Northern Ideal was the opener. Rarely there was to witness a singer-songwriter and even as one man show to inspire a crowd to sing along in such a brilliant, loud and strong way as background-choir. The charismatic Foy managed it by bravery. In August his new album “Joy Of Fortune” will be released, definitely a cd worth to listen to.

Bonnie Raitt kicked-off with ‘Used to Rule The World‘. Ideally from her actual masterwork. The fire by ardor was burning immediately in the auditorium. George Marinelli was ever so brilliant as lead guitarist by his solos. He is the congenial partner for Miss Raitt since years. And Bonnie as female slide guitar Queen let her green bottleneck slide wildly along her fingerboard of her Fender Stratocaster. Ricky Fataar was ending the song by heavy drum beats. The fans were immediately hot. Bonnie loved to talk and joke to them intensively. She was expressing her adoration to Gerry Rafferty, who died in 2011 by his song ‘Right Down The Line’. First top-song was ‘Something To Talk About“ to create a wonderful Gospel atmosphere by the harmony vocals of her musicians and in contrary her stunning rough voice. By “Million Miles“ as Bob Dylan Cover she was playing the first time an acoustic guitar. What an amazing blues arrangement, intensified by keyboarder Mike Finnigan and George at a glance by their jazzy solos. The bourbon trenched vocals by Bonnie were so spunky. Normally it should be really summertime by end of June, but it was very chilly in Hamburg. At least there was to rise this special feeling by ‘Come To Me’ by these wonderful calypso rhythms. The redheaded Bonnie was dancing in very sexy style over the stage conducted by the bass tunes of Hutch Huthinson. ‘Nick Of The Time“ would have been ideal to dance intensively, but the fine seatings somehow prevented to do so by her admirers. She was switching to the keyboards by this hit, showing what a multi-instrumentalist she is. Lady Raitt is famous for her country ballads and by ‘Angel From Montgomery’ and ‘Not Cause I Wanted To’ she was presenting two miraculous and spiritual ones. These were definitely the highlights of the show, giving religious strength to the listeners for eventual problems. Jon Cleary, who was for ten years her very virtuous keyboarder and on top songwriter for her got his tribute by ‘Feels So Damn Good’. There was still somehow the musical passion for him by her introduction. The funky second-line parade-rhythms turned the Laeiszhalle into a wild saloon. Standing ovations for this set-end which made her and her wonderful band to enter the stage again for the encores. As stomping final she presented the country-rocker ‘Real Man’. Very hot and steamy, yee-haw! By the fantastic, rousing Hamburg audience Bonnie Raitt could have been playing all night long. But there had to be an end once and she was terminating at the best spirit by it.

Our thanks go to Frehn Hawel of Karsten Jahnke Konzerte as local concert-organizer and Wanda Zelenciuc of Triple M Entertainment as tour-presenter for the accreditation.