Heavy Metal on Lokerse Feesten • 4 augustus 2013 • Lokeren

- By Luc Ghyselen & Elsie Roymans Photo's © -

Anvill

Fear Factory

Monster Magnet

PHILM

Sabaton

Trivium

Ugly Kid Joe

Fear Factory

Sabaton

Trivium

Ugly Kid Joe

Monster Magnet

Metaldag op de Lokerse Feesten betekende dit jaar zeven bands. Spijtig genoeg moest Motörhead afhaken, maar de vrije plaats werd ingenomen door Danzig feat. Doyle. Om half vijf mocht PHILM het startschot geven. Dit trio, met als bekendste naam natuurlijk drummer Dave Lombardo (ex-Slayer) in de gelederen, kreeg dus de moeilijke opdracht om het metalpubliek in extase te brengen tijdens deze zonovergoten namiddag. Dat lukte maar matig, ook al omdat er nog niet zo veel volk aanwezig was. Maar eigenlijk vooral omdat de band nog wat op zoek is naar een eigen gezicht. Ik hoorde tal van invloeden langskomen – van trash over doom tot zelfs psychedelica – in een vrij, voor mij althans, rommelige set. Drie uitstekende muzikanten die elk op hun manier een deeltje van de spotlight wilden veroveren, maar helaas slaagden ze er niet in om me warm te maken voor hun toch wel vreemde muzikale mix aan stijlen. Laat ik het houden bij: “goed als opener, maar verder niet echt interessant”.

Met Ugly Kid Joe stond een Amerikaans vijftal op de planken die begin jaren negentig een paar enorme successen boekte. Dit hardrock gezelschap bracht toen drie albums uit, hield het in 1997 voor bekeken om pas in 2011 terug te komen. Er was al wat meer volk komen opdagen en ook de ambiancemeter steeg omhoog. Een strakke set met nummers als 'Beautiful Day In The Neighborhood' en hun succesnummers 'Cats In The Cradle' (waar vocalist Whitfield Crane mooi in het Nederlands vroeg “Waar zijn die handjes ?”) en natuurlijk 'Everything About You'. Met het afsluitende 'Ace Of Spades' (Motörhead) ging het publiek dan ook echt voor de bijl.

Het Canadese trio Anvil is ook reeds heel lang bezig – ze kwamen in 1983 voor het eerst naar België – en nog steeds valt het enthousiasme en de bezieling van dit trio op het podium op. Vernieuwend is de muziek van vocalist Steve 'Lips' Kudlow, drummer Rob Reiner en hun nieuwe bassist Sal Italiano nog steeds niet, maar je krijgt wel een leuke set pure heavy metal voorgeschoteld met zowel meer recent werk als nummers uit hun beginperiode. Ik onthield o.a. knappe versies van 'Badass Rock And Roll' (een nummer dat wat aan de stevige bluesy metal van AC/DC doet denken), 'I'm On Fire' (waarin 'Lips' een vibrator gebruikt om zijn gitaar wat te martelen) en natuurlijk de “Anvil-klassiker” 'Metal On Metal'. Ook het praten doorheen de microfoon van zijn gitaar blijft een gimmick van 'Lips'.

Vorig jaar kregen we met Ministry een fel gesmaakte set industrial-metal, zodat ook dit jaar dit subgenre terug aan bod kwam. En met 'Fear Factory' haalde de organisatie opnieuw een topper in het genre in huis. De droge, repetitieve industrial klanken gemixt met lome bassen, donderende drums en heavy gitaarriffs en solo’s zijn niet echt 'my cup of tea'. Maar het moet gezegd worden: een grote menigte lustte dit wel, zodat Fear Factory de eerste band was die echt voor veel sfeer en ambiance zorgde op het festivalterrein. Vocalist Burton C. Bell wisselt cleane zang af met dreigende, naar grunts neigende vocalen, gitarist Dino Cazares mag geregeld stevig van jetje geven terwijl de betonnen basis van bass en drums het geheel overeind houden. Ze brachten een mix van ouder werk en nummers uit recentere albums. Ik geloof dat ik titels hoorde als 'Shark' en 'Replika' met, in dat laatste nummer, de fervent meegebrulde zanglijn : “I don't wanna live that way”.

Daarna was het de beurt aan Trivium, een Amerikaans trash-metal-viertal dat sinds 2000 gestaag aan hun weg naar de top aan het timmeren is. Meteen ook de eerste band die voor een podium opbouw zorgde met twee zwaarden (zoals je die terugvindt in de T van hun logo) die knap werden verlicht. Voor de rest wat “rotspartijen in de sneeuw” die, vooral onder de wit-blauwe podium belichting zorgen voor een mooi decor. De afwisseling tussen cleane zang en rauwe, ja zelfs ruwe, vocalen zorgen ervoor dat Trivium niet de zoveelste trash band in het rijtje is. Ook de goed opgebouwde solo’s die verdeeld worden onder beide gitaristen zorgen voor invloeden uit de power en speed metal wereld. Een paar nummers die me bij zijn gebleven: 'Brave This Storm’ toen het doek met het Trivium-logo naar beneden werd gehaald voor een schitterend achtergronddoek, 'Watch The World Burn' dat werd aangekondigd met een Nederlandstalig zinnetje, en het stevige en agressieve 'Dusk Dismantled'. Meteen een echt uitstekende set die ervoor zal zorgen dat de band tal van nieuwe fans zal krijgen!

Maar wat dan gezegd van Danzig feat. Doyle, het Amerikaanse doomgezelschap dat door voormalig Misfits-frontman Glenn Danzig werd opgericht? Net als op Hellfest, mochten er nu ook weer geen foto's genomen worden. Tijdens hun concert kregen we op de grote schermen enkel zwart/wit beelden te zien! Ze kregen een uur de tijd om nieuwe fans te winnen, maar er werd slechts vijfenveertig minuten van benut. Tijdens die set, hoorde je op heel wat momenten de vocalen niet, klonken de gitaren erg rommelig, iets wat ook niet beterde toen gitarist Doyle het viertal kwam versterken, hoorde je gefluit van micro's door de boxen, enzovoort. De heer Danzig verkondigde wel dat hij de gitaren niet kon horen in zijn monitors, maar is dit echt een reden om die monitors dan zomaar opzij te gaan werpen? Nee, voor mij hoefde dit echt niet langer te duren, en ook vele fans hadden hun rug reeds naar het podium gekeerd toen de band er dus heel vroeg de brui aan gaf. Nieuwe fans zal Danzig hier zeker niet gewonnen hebben, en met spijt in ons hart moeten we ook stellen dat we hier duidelijk liever Motörhead hadden zien staan!

Na de tonen van 'The Final Countdown' (Europe) mocht dan Sabaton zijn duivels ontbinden. En deze hier immens populaire power-metal-band deed dit met verve: pyrovuurwerk en vlammen zorgden voor de extra's terwijl we een van oudere nummers naar nieuwer werk werden gesleurd dankzij de band en de vol vuur acterende frontman Joakim Brodén. Elk nummer was een feest ter herkenning en werd dan ook luidkeels meegebruld, de vuisten torenden boven de hoofden uit en iedereen genoot met volle teugen van de tomeloze inzet van de band. De teksten behandelen steeds grote veldslagen, omvangrijke oorlogstaferelen uit zowel lang vervlogen tijden als recentere tijden, gruwelijke taferelen uit hun eigen Zweedse geschiedenis of uit die van andere landen. Voor wie er niet bij was volgt hier een deel van hun setlist: 'Carolus Rex', '40:1', 'Primo Victoria', 'Into The Fire', 'Poltava', 'Cliffs Of Gallipoli' en natuurlijk het nummer over “the fields of Paeschendaele”: 'The Price Of A Mile'. Het pyrovuurwerk, dat tijdens het laatste nummer ook van boven af werd aangestoken, de leuke bindteksten, de zevenjarige fan die op het podium mocht komen,… daarvoor moet je je eigen verbeelding maar laten werken. Sabaton liet een verpletterende indruk na, of zoals de Romein Julius Caesar ooit zou gezegd hebben : “Ik Kwam, Ik Zag, Ik Overwon”, zo mag dit concert van Sabaton in de annalen van de Lokerse Feesten opgenomen worden!