Patti Smith • 1 juli 2012 • Openluchttheater Rivierenhof Deurne

- By Gust Van De Wouwer & JP Daniels Photo's © -

10 oktober 1976. Ik was amper 15. Patti Smith had zonet haar inmiddels klassieke debuut ‘Horses’ op de wereld los gelaten en gaf een concert in het Koninklijk Circus in Brussel. ‘Mind you’, niet zo maar een concert, dit was een door een rock-‘n-roll-addict opgevoerde hoogmis opgedragen aan rock-grootheden zoals Keith Richards, Brian Jones, Jimi Hendrix, Lou Reed en Jim Morrison. Een concert dat amper 60 minuten duurt kan een mensenleven veranderen heb ik toen geleerd. Andere, mindere goden, gaven concerten, Patti gaf zichzelf.
1 juli 2012. Bijna 36 jaar later. Ik schuif Patti Smith het al die jaren gekoesterde ticket van dat legendarische concert onder de neus tijdens haar signeersessie in de Fnac in Antwerpen. Ze bekijkt het vol ongeloof. Ik vertel haar over het concert en de indruk die het op me maakte. “One of the nights of my life,” voeg ik er nog aan toe. “Yes for me too,” verzekert ze me. Ze neemt haar iPhone, maakt een foto van het ticket, signeert het en verandert voor de tweede keer mijn leven. “I also have ticket of your 1978 show in Brussels, but I won’t bother you with that,” stamel ik nog. “Oh please show me,” zegt ze tot ergernis van het meisje van de platenfirma dat naast haar staat en moet toezien op het goede verloop van de signeersessie. Ook dat ticket voorziet ze van een handtekening. Ik bedank haar nog uitvoerig en maak plaats voor de volgende Patti Smith-fan. “Thanks for showing me the tickets,” roept ze me nog na. Ik zweef.
Diezelfde avond in het Openluchttheater geeft Patti Smith een concert dat, hoewel lang niet slecht, slechts een schim is van wat ik destijds in 1976 zag. De setlist zag er nochtans goed uit. Openen deed ze met ‘Dancing Barefoot’ gevolgd door de prima nieuwe single ‘April Fool’. De verrassing van de avond was wel het van ‘Radio Ethiopia’ afkomstige ‘Distant Fingers’ dat ze speciaal voor haar vriendin, modeontwerpster Ann Demeulemeester, speelde. Een ander hoogtepunt was het, van de nieuwe cd ‘Banga’ afkomstige, aan Amy Winehouse opgedragen, ‘This Is The Girl’. Spijtig genoeg werden een aantal klassieke Patti Smith-nummers zoals ‘Free Money’, het akoestische ‘Ghost Dance’ en ‘Because The Night’ iets te routineus afgewerkt. Mijn absolute favoriet was ‘Beneath The Southern Cross’. Een nummer waarbij ze zichzelf begeleidde op akoestische gitaar en waarbij ze zichzelf in trance danste zoals in de grote hoogdagen. Terwijl Patti het podium afliep en door het publiek paradeerde mocht Lenny Kaye een kleine ‘Nuggets’-medley opvoeren. ‘Night Time’ (van The Strangeloves), ‘Born To Lose’ (van The Heartbreakers) en ‘Pushin’ Too Hard’ (van The Seeds), in de originele versies stuk voor stuk broeierige brokken rock-‘n-roll die vooral één ding duidelijk maakten: Lenny Kaye moet zich beperken tot zijn rol als begeleider en het zingen overlaten aan anderen. ‘We Three’ kondigde Patti aan als “a song about going to see Television at CBGB’s in 1974” en was een hoogtepunt evenals het verrassende ‘Pissing In A River’. Het obligate en een weinig teleurstellende ‘Gloria’ sloot de reguliere set af. Een gedreven uitvoering van het titelnummer van de nieuwe cd was het eerste bisnummer en diende zich aan als een geboren Patti Smith-classic. ‘People Have The Power’ was oké maar ook niet meer dan dat. Er werd nog wel perfect afgesloten met ‘Rock-‘n-Roll Nigger’. Een nummer waarvoor Patti zowaar een elektrische gitaar (“the greatest weapon of my generation”) noemde ze het) omgordde enkel om even later de snaren er vanaf te kunnen rukken. Handjes wuivend verliet ze het podium. Concerten zoals dat uit 1976 zal Patti Smith wel nooit meer geven. Net zoals ik ook nooit geen 15 meer zal zijn.