OMD • 15 augustus 2012 • Openluchttheater Rivierenhof Deurne

- By Julian De Backer & JP Daniels Photo's © -

Door de allesverzengende hitte die het OLT te Deurne meer op een sauna dan op een concertlocatie doet lijken, snakt menig muziekliefhebber naar een frisse zomerbries en dito geestrijke consumptie. Rondom ondergetekende opvallend veel jonge snaken die je eerder op Rock Werchter/Pukkelpop verwacht dan op een new wave-concert. Noorderburen zijn ook à volonté present en dat hoeft niet te verbazen: “Architecture & Morality”, de doorbraakplaat van OMD, stond maar liefst 8 weken op nummer 1 in het land van Golden Earring. De tieners van 1981 flirten nu, meer dan dertig jaar later, met Abraham en komen hier een avondje nostalgisch genieten.

“Are you ready?” Het enthousiast gegil van het publiek klinkt affirmatief, maar na een halve minuut synthesizerklanken verlaat de band alweer het podium. Een erg korte set, me dunkt. Meer punk dan new wave. Twaalf minuten verstrijken en de luisteraars beginnen “OMD! OMD!” te scanderen, weliswaar zonder resultaat. Een banale stroompanne blijkt de oorzaak. Zanger/bassist Andy McCluskey grapt: “Don’t mention the word Electricity (een van hun bekendste nummers, red.) … it’s broken in Antwerp!”

Na deze valse start mag ‘Messages’ - strak en franjeloos - aftrappen. “Dankoewel! OK, one song, shall we try two? Let’s go for two!” De groep is duidelijk nog niet helemaal bekomen van de stroomkater. Dat blijkt ook wanneer ze ‘History of Modern (Part I)’ inzetten: “Paul! Keep playing before the electricity runs out! Now … it is time for some serious dancing!” Met succes, want het publiek reageert extatisch. Dat is niet evident, want het uitstekende nummer komt uit hun recentste album uit 2010. Het is niet veel artiesten gegeven om na meer dan 30 jaar nog relevante, goede muziek te maken. Herinner u Randy Newmans zeer rake observering: “I’ve got nothing left to say/But I’m gonna say it anyway” uit ‘I’m Dead (But I Don’t Know It)’, over uitgebluste rocksterren op hun retour.

“Once upon a time, we got a phone call from Paramount. They asked us to write a song for that terrible picture. Turned out the movie was okay! But the song was, ehm, … well, we’re gonna play it anyway!” introduceert ‘If You Leave’ van de ‘Pretty in Pink’-soundtrack aan. Bescheidenheid siert OMD, maar het is zeker niet slecht. ‘Souvenir’ kondigt een rondje rasechte hits aan, gevolgd door ‘Joan of Arc” en “Joan of Arc (Maid of Orleans)”. Verwarrend, zegt u? Tja, stel je voor hoe moeilijk het voor deejays moet zijn geweest toen de nummers uitkwamen. Voor de goede orde: “Joan of Arc (Maid of Orleans)” is de wals. Een prima lied, maar ‘Joan of Arc’ is pure synthperfectie. Mogelijk hun “career highlight”.

OMD heeft blijkbaar ook dansbaar materiaal gemaakt dat zonder de groepsassociatie in het muziekgeheugen van uw dienaar zit: het trio ‘Talking Loud and Clear’, ‘So in Love’ en ‘Locomotion’ kan zonder gezichtsverlies wedijveren met hedendaagse hits. Na ‘Dreaming’ (dat enkel op hun verzamelaars staat) en ‘Sailing on the Seven Seas’ zucht de band “so, we survived … electricity is okay!”, meteen gevolgd door evergreen ‘Enola Gay’. De aanwezigen springen meteen recht om wild te pogoën. Met een eenvoudig doch gemeend ‘”Good night, tot siens, dankoewel!” nemen ze afscheid.

“We want more!” is nauwelijks nodig, want amper een halve minuut na de laatste noot komt de band terug voor een bisronde. “We haven’t played this in Belgium for a million years!” stelt McClusky ‘Secret’ voor. Het is ondertussen 22u55, wat betekent dat het stil moet zijn binnen vijf minuten of de organisatie krijgt een boete. Dat is de zanger ook niet ontgaan, maar toch zegt hij grijnzend: “One more? Someone will pay the money! Let’s do it!” is uiteraard het signaal voor ‘Electricity’, van hun eerste album. Een rasechte klassieker die zelfs een eervolle vermelding krijgt in de Vlaamse serie ‘Het Eiland’. “Go home safe! Happy mother’s day!”

Net zoals de Amerikaanse band Eagles klinkt OMD perfect zoals op hun platen. Een levende jukebox. Sommige fans vinden dat weinig avontuurlijk, maar het zorgt er wel voor dat je moeiteloos naar muzikale herinneringen wordt gekatapulteerd. Niets triester dan je oren tevergeefs te moeten spitsen in de hoop een bekende flard op te vangen. Het lawaai aan het begin van ‘Maid of Orleans’ staat vermoedelijk wel op tape. Zoiets 100% foutloos naspelen, lijkt quasi onmogelijk – tenzij de muzikanten genieën zijn.

OMD live is een aanrader. Wie uitgebluste, pathetische poenpakkers verwacht, zal verder moeten zoeken naar andere opportunistische 80’s-iconen. Het beloofde interview kon helaas niet doorgaan. Volgende keer beter, heren?