Joe Cocker & Paul Michiels (supp.) • 8 april 2013 • Lotto Arena Antwerpen

- By Alfons Maes & Photo's © -

Toen op 20 mei 1944 ene zekere John Robert Cocker werd geboren wist deze kleine peuter nog niet dat hem een grote toekomst te wachten stond. Al op vrij jonge leeftijd (+/- 15 jaar) begon bij een bijzondere interesse voor muziek te ontwikkelen. In 1960 startte hij zijn eerste bandje The Cavaliers maar dat bleek van korte duur te zijn en onder de naam Vance Arnold & The Avengers werd een tweede poging gewaagd. Ondertussen had John, die zich nu Joe liet noemen, zijn school verlaten en werd dan maar gasfitter.
Het was pas in 1966, en dit na een lange afwezigheid uit de muziekscène van Engeland, startte hij de Grease Band met Chris Stainton (keys), Alan Spenner (bas), Neil Hubbard (gitaar), Bruce Rowland (drums) en ze speelden in het begin voornamelijk Beatlessongs totdat zij hun versie maakten van ‘With A Little Help From My Friends’. In 1969 stond Joe Cocker en The Grease Band op het vermaarde Woodstock podium en de rest is geschiedenis… die we allemaal kennen. Alsof Mozes zelf voor hem de oceaan naar stardom had opengelegd.

De Lotta Arena zat pakvol, her en der misschien nog een leeg zitje of was de eigenaar ervan misschien net naar het toilet?
Hoe dan ook, Cocker stond hier vanavond om zijn nieuwe cd ‘Fire It Up’ te promoten… alsof dat nog nodig is voor een wereldster als Cocker maar een concert van Joe bijwonen geeft je altijd een bijzonder gevoel.

Paul ‘Polle Pap’ Michiels mocht openen en wie zijn shows kent weet dat de man gevoel voor een aanstekelijk ritme heeft. Iets wat hij niet liet blijken tijdens zijn passage bij de close harmony Belgische/Engelse Octopus. Een tijdsperiode waar Paul liefst niet meer aan wilt herinnerd worden. Bij deze, Paul!
Om te starten begon hij met de song die Judy Garland (uit ‘The Wizard of Oz’) toch enig succes en bekendheid opleverde, ‘(Somewhere) Over The Rainbow’. Andere nummers die het publiek moest opwarmen waren ‘Changes’, Sweet Dreamer’, ‘C’Mon Everybody en natuurlijk mocht de grote Soulsister hit ‘The Way To Your Heart’ niet ontbreken. Zeer onderhoudende en visueel leuke set maar wat te kort.

Joe Cocker’s muziek is steeds typerend, zelfs nu nog kan de bast het niet laten om zijn ‘shouts’ van weleer in sommige songs te laten doorklinken. Zijn lichaamstaal, stuiptrekkingen, het bespelen van een lucht- en dito piano karakteriseren zijn shows nog steeds en het blijft niet bij een ene keer.
Hij putte niet meteen alle songs uit zijn nieuwste muziekpaletje maar hij greep ook graag terug naar zijn grote successen. Met ‘The Letter’, een song van The Box Tops (geschreven door Wayne Carson Thompson) en ‘Nightcalls’ (van Jeff Lynne, ELO) werd er al meteen op het gemoed van de aanwezigen gespeeld. Er kwam enig leven tevoorschijn vanop de zitjes. Uit zijn nieuwe kregen we ‘I’ll Be Your Doctor’ waarop het wondermooie duet met een van zijn backing vocalisten ‘Up Where We Belong’ volgde. Jack Nitzsche en Buffy Saint-Marie en Will Jennings waren de componisten van deze schitterende ballad en vandaag moest Joe het zonder Jennifer Warnes stellen. Een eerste emotioneel applaus raasde als een tsunami door de zaal. Het zou vanavond niet bij één Beatlessong blijven want bij de eerste tonen van ‘Come Together’ kreeg Joe een luid herkenningsapplaus. Nog andere songs waarop het publiek spontaan reageerde (en intiem op wachtte) waren ‘You Can Leave You Hat On’ terwijl de twee vrouwelijke backing vocalisten hun jasje uittrokken (helaas voor de mannelijke fans beperkten de dames zich tot dit ene kledingstuk), en ‘You Are So Beautiful’ dat we ook nog kennen in de versie van de componisten Billy Preston en Bruce Fisher. Het publiek, nou ja sommige onder hen, rezen recht voor een staande ovatie. Maar met de aanvang van het wondermooie ‘N’Oubliez Jamais’ gecomponeerd door Russ Kunkel (Jackson Browne, Bob Dylan, Carol King,…) en Jim Cregan (Blossom Toes, Rod Stewart) ging de zaal er onder door: spontaan applaus dat alleen maar uitstierf bij de beginnoten van de volgende song. Joe wist zelfs de oudsten (dames) onder ons op hun knieën te krijgen en dat had niets met vermoeidheid te maken want het was een knielend eerbetoon aan Big Joe.
Natuurlijk werden we, en hoe kon het ook anders, getrakteerd op de song waarmee het allemaal voor Cocker begon, ‘With A Little Help From My Friends’.
Joe heeft nog meer leuke songs: ‘Many Rivers To Cross’ bekend gemaakt door The Walker Brothers, ‘Summer In The City’ (Lovin’ Spoonful), ‘Feelin’ Alright’ (Dave Mason, Traffic), ‘Don’t Le Me Be Misunderstood’ (The Animals) en het Blind Faith epos ‘Can’t Find My Way Home’. Om ze allemaal te brengen, daarvoor is een avond veel te kort.

We zagen en hoorden weer een schitterende Joe Cocker, een van zijn beste gigs die ik tot op heden gezien heb.
Maar wie er niet bij was vanavond, kan op 28 juli 2013 naar de Grote Markt van Tienen afzakken waar Joe Cocker (met Katie Melua) Suikerrock 2013 zal afsluiten.

Sinds hij zijn intrek nam in het Amerikaanse Crawford, Colorado, zetten Joe samen met zijn vrouw Pam het ‘Cocker Kids Foundation’ op, een non-profit organisatie die zich inzet ter ondersteuning voor de jeugd op het gebied van onderwijs, recreatie, kunst en atletiek.