Ian Hunter • 10 maart 2013 • The Spirits of '66 Verviers

- By Gust Van De Wouwer & Vincent Conjers Photo's © -

The Rolling Stones vingen ooit 5,5 miljoen euro toen ze op het verjaardagsfeestje van één of andere miljardair speelden. George Michael scoorde net iets minder goed, hij kreeg ‘slechts’ 2 miljoen euro, om een privé-concertje te verzorgen voor een Russische ‘zakenman’. Zulk nieuws zet een mens aan het dromen. Stel: ik ben multimiljardair en ik ben jarig (je hoeft me niet te geloven maar volgende week is het zover). Wie ik het liefst mijn feestje muzikaal zou zien opvrolijken? Een moeilijke keuze. The Stones zouden een kanshebber zijn (ik ben multimiljardair weet je nog), een voor de gelegenheid herenigde J. Geils Band zou nog leuker zijn maar na lang beraad zouden er slechts drie namen overblijven: Steve Earle, Richard Thompson en Ian Hunter. Zowat de enige drie die mij muzikaal nog nooit ontgoocheld hebben (noch op cd, noch op een podium). Als men mij dan vervolgens met het mes op de keel zou vragen om één naam over te houden dan kies ik resoluut voor Ian Hunter. Zowat de enige rocker die, met elke nieuwe cd die hij op ons los laat, zichzelf weet te overtreffen. Vorig jaar nog haalde hij verschroeiend uit met ‘When I’m President’ en liet daarmee ander sterk werk van ‘oudjes’ zoals Bob Dylan en Neil Young ver achter zich. En dat op zijn 73-ste. ‘Faut le faire’.
Nadat hij in 2004 (het is verdorie al bijna tien jaar geleden) de Spirit al eens op zijn grondvesten had doen daveren met zijn niet minder dan fantastische Rant Band deed hij nu hetzelfde maar dan in een iets intiemere setting. Van zijn begeleiders van weleer blijft enkel de onbetaalbare Andy York over. Een man die om den brode de gitaar hanteert bij een zekere John Mellencamp maar voor de fun de wereld afschuimt als rechterhand van Ian Hunter. Ook de bassist die Hunter op sleeptouw had was niet de eerste de beste: Dave Roe, een man die in een vorig leven nog hand- en spandiensten heeft geleverd aan niemand minder dan Johnny Cash himself. Mogen we concluderen dat Ian Hunter zijn maatjes weet te kiezen?

Stipt om 7u begon het feest. Ian Hunter nam akoestische gitaar en mondharmonica voor zijn rekening. Een combinatie die al meteen visioenen van de vroege Bob Dylan opriep. Niet verwonderlijk overigens, Ian Hunter is immers zowat de muzikale belichaming van gelijke porties Jerry Lee Lewis, Bob Dylan en Rolling Stones overgoten met een sausje Phil Spector. Dat de openingnummers nog wat stroef klonken was misschien te wijten aan het feit dat deze akoestische toer zich nog in de beginfase bevindt. Inderdaad, ‘Just The Way You Look Tonight’, het oude ‘All Of The Good Ones Are Taken’ en ‘Man Overboard’ klonken nog wat onbeholpen maar al snel kwam de natuurlijke klasse bovendrijven. ‘Shrunken Heads’ was een winner en de oude Mott The Hoople-klassieker ‘I Wish I Was Your Mother’ miste enkel de legendarische mandoline-intro van de studio-versie. ‘A shatteringly beautiful horror story’ noemde rock-professor Greil Marcus het ooit. Wie zijn wij om het hiermee oneens te zijn. ‘Once Bitten Twice Shy’, een nummer dat op elke Ian Hunter setlist voorkomt, werd door Andy York van indrukwekkende Chuck Berry-licks voorzien en moest slechts lichtjes onderdoen voor de full-band versie. ‘Fatally Flawed’, een hoogtepunt op de nieuwste cd, zorgde ook in een gestripte versie voor kippenvel en de hoekige rock van ‘Wild Bunch’ was op zijn minst ongewoon te noemen. Hoe het komt dat Hunter’s laatste single ‘When I’m President’ geen hit is geworden zal mij wel altijd een raadsel blijven. Ook een prachtige akoestische versie kon daarover geen uitsluitsel geven. ‘Dead Man Walking’ was het enige nummer waarbij Hunter zichzelf begeleidde op elektrische piano. Een dijk van een song die zich slopend langzaam naar een hoogtepunt werkt om uit te monden in een grootste finale met alweer een indrukwekkende Andy York in een glansrol. Vanaf nu volgen de hoogtepunten zich in ijl tempo op: ‘Words (Big Mouth)’, het aan Lou Reed herinnerende ‘Now Is The Time’, het uitzinnig rockende ‘Saint’. Stuk voor stuk songs die getuigen van het verschrikkelijk onderschatte songschrijver-talent van Ian Hunter. Evenals ‘Ta Shunka Witco (Crazy Horse)’ (opgedragen aan het oude indianen-opperhoofd), een wel erg van de standaard Hunter-song afwijkend nummer, dat door gitaarduivel York (hij weer) naar ongekende hoogten werd getild. Een constante bij zowat elk Ian Hunter-concert is ook de hulde die hij telkens weer brengt aan zijn oude en helaas veel te vroeg overleden boezemvriend Mick Ronson. ‘Michael Picasso’ heet de tribute aan de man die jarenlang zijn rechterhand was. Om stil van te worden. Ook ‘Irene Wilde’ was van de partij en bleek na al die jaren nog altijd bloedmooi te zijn. Het klapstuk en tegelijk de verrassing van de avond was echter de compleet herwerkte versie van Velvet Underground’s ‘Sweet Jane’. Ooit door Mott The Hoople, in een niet erg veel van het origineel afwijkende versie, uitgevoerd maar nu voorzien van een baspartij die verdacht veel leek op die van ‘Walk On The Wild Side’. Een magistrale versie en een schitterend orgelpunt voor een al even schitterend concert. Tijdens de bisnummers werd nog even gretig teruggegrepen naar het oude Mott The Hoople-repertoire met ‘Roll Away The Stone’ en een onvermijdelijk ‘All The Young Dudes’. Gesandwiched tussen beiden was een ontroerend ‘Life’.

Het tweede legendarische concert van Ian Hunter in de Spirit Of ‘66 was hiermee een feit. Alweer honderd minuten van mijn leven die veel te snel waren voorbijgevlogen. Honderd minuten dat ik even in de hemel was, een plek waar ik niet al te dikwijls kom. Het rare is dat een vent daarvoor verantwoordelijk was. Een bejaarde vent dan nog wel. Misschien toch eens een bezoek aan de dokter overwegen. De ‘rock-‘n-roll doctor’ dan welteverstaan.