Emmylou Harris & Rodney Crowell • 20 mei 2013 • Koninklijk Circus Brussel

- By Gust Van De Wouwer & JP Daniels Photo's © -

Ik geef het niet graag toe maar ik heb Emmylou Harris in haar ondertussen veertigjarige carrière NOG NOOIT live aan het werk gezien. Enerzijds omdat ik te jong was in de tijd dat La Harris met haar fabuleuze Hot Band de wereld afschuimde, anderzijds omdat ik nooit zo happig ben geweest op de cd’s die ze het voorbije decennium afleverde. Met haar nieuwste worp echter, ‘Old Yellow Moon’ is ze eindelijk weer daar waar ze hoort, bij de allergrootsten.

Dat Rodney Crowell, haar oude kompaan uit de Hot Band, haar op deze cd met raad en daad (en songs) heeft bijgestaan zal daar ongetwijfeld niet vreemd aan zijn. Rodney Crowell moet zowat de meest onderschatte songschrijver ooit zijn. Meer zelfs, ook alle cd’s waaraan deze man ooit een bijdrage heeft geleverd (ik zou ze niet willen tellen) kunnen blindelings worden gekocht. Kortom, de man is een lopend kwaliteitslabel. Dat hij daarenboven ooit nog de wederhelft was van dat andere songschrijvers-mirakel, de bloedmooie Rosanne Cash, strekt hem nog meer tot eer en glorie. Het was dus makkelijk te voorspellen dat een avondje waarin twee zulke giganten hun krachten bundelen legendarisch zou worden. De ‘walk-in music’, een duur woord voor de muziek die door de speakers galmt terwijl het publiek binnenstroomt en wijs probeert te worden uit de onmogelijke nummering van de stoelen in het Cirque Royal, beloofde alvast het allerbeste. Een door La Harris samengestelde greep uit het allermooiste dat de popmuziek ons de afgelopen zestig jaar heeft geschonken: Bob Dylan, Howlin’ Wolf, Jimmy Reed, Steve Earle, Doug Sahm, ze passeerden allemaal de revue en ze zorgden er voor dat het publiek op de ideale temperatuur werd gebracht. Een talrijk publiek overigens met ook heel wat BK’s (bekende koppen): Marc Didden, Jan Hautekiet, Patrick Riguelle en jawel, Axelle Red om er maar een paar te noemen. Moet het nog gezegd, de verwachtingen waren enorm hoog gespannen maandagavond 20 mei, 2013 in het Koninklijk Circus, misschien wel te hoog.
Inderdaad, de openingsnummers deden niet meteen het allerbeste vermoeden. Moeizame versies van prachtsongs als ‘Return Of The Grevious Angel’, ‘Wheels’ en Townes Van Zandt’s ‘Pancho & Lefty’ maakten me enigszins ongerust.

Maar zoals The Beatles ooit zeiden: ‘I Should Have Known Better’. Net zoals ook wij, gewone stervelingen, ’s morgens vroeg niet meteen optimaal presteren zo ook hadden Emmylou en haar gevolg wat inlooptijd nodig. Het is hen vergeven. ‘Till I Gain Control Again’, lang geleden verschenen op ‘Elite Hotel’, zette meteen recht dat wat scheef was. Bovendien noemde Emmylou het ‘one of the most beautiful songs ever written’. Wetende dat niemand een betere neus heeft voor goeie songs als zij was dit misschien wel het ultieme compliment aan het adres van schrijver Rodney Crowell. ‘If I Needed You’ (alweer van Townes) werd op een luid herkenningsapplaus onthaald (hoe zou dat komen?) en kreeg een versie mee die alle anderen, vooral die ontzettend populaire, meteen naar de prullenmand verwees. Ook ‘I’ll Be Your San Antonio Rose’ en ‘Red Dirt Girl’ waren afkomstig van het allerhoogste schab. Niemand maalde intussen nog over de gemiste start.
Geruggesteund door een select kransje keurmuzikanten, een mengeling van oudgedienden en jong grut, werd afgestevend op een trits songs zoals ik ze zelden heb mogen meemaken. “A selection of dark and depressing songs that Rodney and I love so much” noemde ze het. ‘Love Hurts’, met Rodney Crowell in de rol van de al zo dikwijls betreurde Gram Parsons, liet alleen Axelle Red onbewogen (als daar maar geen Franstalige country-cd van komt). ‘Misery with a beat’ was de mooie omschrijving die La Harris eraan gaf. ‘Ashes By Now’, met die machtige zin “As much as you burn me baby, I should be ashes by now”, was inderdaad verschroeiend en liet iedereen in as achter. De eerste set werd afgesloten met ‘Luxury Liner’, een razende song volgepropt met virtuoze gitaarsolo’s, die als een sneltrein dwars door het Circus raasde.

John Sebastian zong ooit over ‘Nashville Cats’, de sublieme gitaristen die in ‘Nashville, Music City USA’ blijkbaar aan de bomen groeien. De jonge knaap uit Emmy’s band die al die gitaarpirouettes uitvoerde bleek verbazend genoeg niet uit Nashville afkomstig maar wel uit de ‘Australian outback’. Globalisering op zijn best.
Een streepje uitgelezen ‘walk-out music’ deed ons het momentum vasthouden en niet lang daarna ging de tweede set van start. Een set om nooit te vergeten. Beginnend met ‘Darlin’ Kate’, opgedragen aan de veel te vroeg gestorven Kate McGarrigle (‘a celebration of 40 years of friendship’ noemde ze het) en afsluitend met Gram Parsons’ meesterstukje ‘Sin City’ (een song waarbij geen enkel oog in de zaal droog bleef) was dit immers een perfect uurtje Americana van het allerhoogste schavotje. Een hoofdstukje ‘Old Yellow Moon’ werd ingezet: ‘Hanging Up My Heart’, ‘Invitation To The Blues’, het door mevrouw Springsteen (Patti Scialfa) geschreven ‘Spanish Dancer’ maar vooral de ultieme outlawcountry-song ‘Dreaming My Dreams’ deden rillingen over de rug lopen. En wat te denken van ‘Back When We Were Beautiful’ waarbij Emmylou, enkel begeleidt door piano, een ware tour de force neerzette. Of ‘Bluebird Wine’, de ietwat ingehouden rocker die ooit al een plaatsje had op Emmy’s ‘echte’ debuut (de miskleun, ‘Gliding Bird’, laten we even buiten beschouwing) maar op haar laatste cd een nieuw jasje krijgt aangemeten. En wat kan je meer zeggen over ‘Leaving Louisiana In The Broad Daylight’ behalve dan dat het een meesterlijke song is die hier een uitmuntende uitvoering meekreeg. Of ‘Ain’t Living Long Like This’, alweer zo’n Rodney Crowell-juweeltje waarvoor woorden tekort schieten. Afgesloten werd met ‘Old Yellow Moon’ waarna Emmy iedere aanwezige dankte met de woorden “Thank you for sharing the evening with us”. Een gezamelijk “We are not worthy” ware hier op zijn plaats geweest. Er werd nog een gigantische kers op de taart geplaatst tijdens de bisnummers. ‘Stars On The Water’ was zowaar een venijnige rocker van de hand van Rodney Crowell waarbij de gitaren danig op de proef werden gesteld. ‘If I Could Only Win Your Love’, de oude Louvin Brothers-classic, was ‘straight country’ gaande over dat eeuwenoude thema: de onbeantwoorde liefde. Een nog steeds actueel thema weet ikzelf sinds kort.
Emmylou Harris een concert zien afsluiten met ‘Sin City’ was één van de punten op mijn persoonlijk lijstje van ‘things to do before I die’. Ik weiger het te schrappen.

Het is waarschijnlijk nog iets te vroeg om een dergelijk statement te maken maar ik vrees dat dit wel eens het mooiste concert zou kunnen zijn dat ik ooit heb mogen meemaken. Dat het in mijn top twee hoort staat nu al vast. Emmylou Harris ziet er op haar 66ste niet alleen nog verrassend patent uit, ze klinkt ook nog zo. Al bij al heb ik er misschien goed aan gedaan om zolang te wachten om haar aan het werk te zien. Net zoals ‘bluebird wine’ wordt blijkbaar ook zij alleen maar beter met het verstrijken der jaren. Een concert als dit kan enkel maar overklast worden door de originele Hot Band. Ik durf het haast niet te dromen: wat als… Bij nader inzien zal dit wel altijd een droom blijven. Immers, iemand zou dan moeten kiezen tussen supergitaristen James Burton en Albert Lee. Een verscheurende keuze (ik zou ze allebei nemen).
Ik ben ervan overtuigd dat wij hier allemaal zijn met een welbepaalde reden: Emmylou Harris is hier om prachtige country-songs te zingen. Ik ben hier om daarvan te genieten. Waarom Axelle Red hier is weet ik niet.