Houden van... Griffelrock 2013 • 18 april 2013 • Sportpaleis Antwerpen

- By Alfons Maes & Photo's © -

Voor deze editie werd weer een beroep gedaan op enkele namen die in het verleden op de een of andere manier toch een bijzondere indruk op ons nalieten. Zelfs de presentator, Luc Appermont, in de beginjaren van de toenmalige BRT als omroeper maar ook als quizmaster vele jonge meisjeharten veroverde (alhoewel dat later nazijn outing voor deze gillende meiden een trauma naliet) kon vanavond weer velen boeien omdat hij zeer losjes over zijn eigen levensverhaal vertelde. Dat het Sportpaleis helaas niet tot de nok gevuld was, is een onbegrijpelijke zaak. Heeft dit te maken met het feit dat het alleen maar om Nederlandstalige lied gaat?
Bobby Prins stond vandaag voor de eerste maal voor zo’n grote massa op het podium. Voor Jozef Troonbeeckx (zijn echte naam) oftewel ‘de bekende zanger uit de streek van Heist Op Den Berg’ begon de publiciteit zijn werk te doen toen hij beginjaren zeventig als Bobby Prins & The Sound Express in de Kempen bekendheid verwierf. In 1972 kwam de finale doorbraak met zijn ‘Sancta Maria’ en niet lang daarna was dit nummer een verplicht item voor vele andere Vlaamse zangers.
Prins begn zijn setje van drie nummers met zijn grote hit ‘Sancta Maria’ en ‘Oh Zo Helderblauw’ en een medley van ‘La Paloma / Grijze Haren’ volgden in een snel tempo elkaar op.

Luc Appermont, maar ook vele andere Vlamingen, hebben leuke herinneringen aan het Trio Cassiman en vooral aan Emmy die destijds ook werkzaam was voor de BRT. In 2008 maakte het trio een onverwachte comeback op het folkfestival van Gent. Dat beviel hen zo goed dat ze besloten om een nieuwe langspeler, ‘Benevolente’ uit te brengen en als producer werd Jean Blaute aangesteld. De close harmony van weleer was nog steeds duidelijk hoorbaar en vanavond deden ze dit staaltje van samenzang nog eens over met o.m. ‘Naar Oostland’, ‘Lente al Dente’ en het schitterende ‘Lied van mijn land’.

Voor de volgende gaste begon het zowat medio jaren negentig toen Sabien Tiels menig Vlaams hart veroverde met nummers als ‘Hou je morgen nog van mij?’ en ‘Moeder van mijn moeder’. Nu een goede 20 jaar later weet Sabien nog steeds hoe een Vlaams liedje moet gezongen worden. Het was dan ook al een tijdje geleden dat we iets van haar vernamen op muzikaal vlak en als je van een comeback mag spreken, Tiels was vanavond toch de ster. Met slechts vier nummers liet ze het publiek uit haar hand eten. Met ‘Vang me als ik val’ begon ze aan een sterke set en met haar hommage aan de veel te vroeg overleden Bart Van Den Bossche ‘I Blijf bij jou’ was er geen houden meer aan. Het publiek transformeerde in een gepassioneerde menigte. Met het wondermooie ‘Hou je morgen nog van mij’ en met ‘Trein’ bewees Sabien Tiels dat ze nog steeds haar plek op de Vlaamse muzieksien verdiend. Van een comeback gesproken!

De laatste act voor de pauze was Luc Steeno. Steeno is ook al een tijdje actief als zanger-entertainer, heeft reeds vier handenvol langspelers uitgebracht maar vorig jaar verraste hij vriend en vijand met zijn langspeler ‘Luc Steeno zingt Adamo’. Vanavond kregen we slechts een nummer uit dat album nl. ‘Neem me een keer in je armen’ maar het publiek werd ook getrakteerd op zijn krakers van weleer, ‘Ik mis je elke dag’, ‘Hij speelt accordeon’ en ‘Zeven dagen lang’.

De eerste gast na de intermissie was eigenlijk de jongste gast op de affiche en dat liet hij ook merken. Voor Udo begon het met ‘X-Factor’ in 2005 maar het was met ‘Zo is er maar een’ in 2006 dat voor hem zijn carriére een serieuze boost kreeg toen hij met het Will Tura-nummer ‘Ik mis je zo’ liet horen over welke stembanden hij beschikte. Een platencontract bij Sony Music Belgium was het gevolg hierop. Met ‘Voorbij’ en weer een voortreffelijke versie van ‘Ik mis je zo’ liet hij het publiek maar al te graag meezingen. Met ‘Voorbij’ kwam Sabien hem even bijstaan voor een leuk duetje. En met ‘Ik hou van u’ maakte ook hij zijn ‘walk through the audience’, gaf hier en daar een leuke meid een kusje… de marketing machine kwam weer op gang.

Maggie MacNeal (oftewel Sjouke Lucie van ’t Spijker) begon haar carriére aan de zijde van Willem Duyn waarmee ze enige successen boekte. ’Hello-A’ en ‘How Do You Do’ zinderen nog steeds in velen hun onderbewustzijn. Maar ook solo wist Maggie haar mannetje te staan. In 1975 start ze haar eigen Maggie MacNeal Band op met echtgenoot Frans Smit aan de drums. Met deze outfit scoorden ze twee grote hits: ‘Nothing Else To Do’ en het nog steeds schitterende en ontroerende ‘When You’re Gone’ dat in Brazilië nummer één werd voor een lange tijd en de single wordt goud. In eigen land belandt de song slechts op nummer drie. Vorig jaar tourde MacNeal nog door Vlaanderen met een theatershow en omdat ze graag in Antwerpen rondhangt liet het ze publiek horen hoe goed ze ‘Aaantwaaarps’ kon. Neen, geen ‘When You’re Gone’ vandaag maar wel de prachtige songs ‘Terug naar de kust’, ‘Laat me alleen’ en haar eerbetoon aan de Nederlandse hoofdstad ‘Amsterdam’. Van een indrukwekkende passage gesproken. Maggie doet het maar weer.

En dat de volgende naam geen miskozen headliner was, dat konden we vorig jaar al op Nekka-nacht ondervinden. Willem Vermandere is en blijft een boeiend man, zowel om te bekijken als vocaal. Willem mocht als afsluiter vijf liedjes brengen en weer deed hij dat op zijn eigen leuke manier. ‘Ettore’, ‘Blanche en zijn peerd’, ‘Moslims’ en ‘Als uw doodsklokke slaat’ passeerden de revue terwijl hij met ‘Lat Mie maar lopen’ zijn set afwerkte. Vermandere blijft keer op keer een veelzijdig muzikant die telkens weet te overtuigen. Van vakmanschap gesproken!

Ook een woordje van dank aan de organisatie die er weer in sloeg om een vlekkeloos spektakel aan te bieden aan het publiek dat weer bestond uit diverse sociale afkomsten. Ook technisch was deze ‘Houden van Griffelrock’ weer een feilloos gebeuren. We kijken alvast uit naar de 2014-editie!