Amy MacDonald • 26 februari 2013 • Ancienne Belgique Brussel

- By Julian De Backer & JP Daniels Photo's © -

Die brave Amy MacDonald toch. In 2007 plaatste ze zich zelfverzekerd (of “zichzelf verzekerd”) op de poplandkaart met het album ‘This Is The Life’, dat zonder zwans een van de beste debuten aller tijden kan genoemd worden. Van de 10 nummers (de vinylversie bevatte de aardige bonustrack ‘The Road To Home’) zijn er minstens 8 ongelofelijk goed. Enkel ‘A Wish For Something More’ en ‘Footballer’s Wife’ zijn een beetje halfbakken en staan – alsof hun geestelijke moeder het zelf wist – helemaal aan het einde. Het meisje met de gitaar volgde haar succesvolle carrièrestart op met ‘A Curious Thing’ en ‘Life In A Beautiful Light’, die vooralsnog geen deel uitmaken van de platencollectie van ondergetekende; omdat de vinylversie deze keer quasi onvindbaar bleek. Goede moed en een gevulde beurs boden geen soelaas, want het merchandisingstandje in de AB verkocht enkel t-shirts en sleutelhangers. “No, we don’t sell the music. Why should we? There are amazing record stores in Brussels! I’m jealous!” aldus de Londense verkoper achter het kraampje, die vermoedelijk reeds week werd bij de gedachte aan de bijna verdwenen HMV in zijn hoofdstad. Een discussie werd vermeden, maar het is toch hemeltergend dat de ‘core business’ ener artiest niet te koop is bij zijn/haar optreden. Toen bedacht ik me dat Disneyland Parijs ook geen Disneyfilms verkocht. Antwoorden over het hoe en waarom gaarne op een gele briefkaart.

Amy MacDonald is een Schotse en dat hoor je. “’k Zen precies naar ‘Brave’ aan het luisteren!” kirde een vrouw naast mij, daarmee doelend op de laatste Pixarfilm. “Soom of us tried yer femus Belgian beer (luid gejuich) ... I didn’t.” Het nummer ‘The Game’ kondigt ze aan als “from de current aalbum”. Sappig accentje. Gelukkig blijkt MacDonald niet het type artiest dat enkel obscure B-kantjes programmeert om enkel de grootste die-hards te behagen (of net in de gordijnen te jagen), want alle prachtnummers van de eerste plaat passeren de revue: ‘Poison Prince’, ‘L.A.’ (schaamteloos romantisch!), ‘Mr. Rock & Roll’ etcetera.

Ken je die gekke man die op elk concert aanwezig is en steevast iets onverstaanbaar roept, in de hoop de aandacht van de ster te trekken? Natuurlijk was hij aanwezig. “You can’t sing, you can’t dance ... but you can scream!” zette MacDonald hem op zijn plaats. Wat later krijgt de schreeuwer navolging als iemand “Born to Run!!” door de zaal brult. “I ain’t Bruce Springsteen, I’m Amy MacDonald” luidt de droge repliek. Onbekende deuntjes als ‘Slow It Down’ en ‘Love Love’ misstaan niet naast haar hits, waarna de artieste “è littel ékoustic set” aankondigt – inclusief romantische lichtjes zoals in de roltrap van UGC Antwerpen.

‘(Your Love Keeps Lifting Me) Higher And Higher’ wordt aangekondigd als “Dis is è cover ...”, maar haar zin wordt nooit afgemaakt. “BeeGees!”, “Iron Maiden!” klinkt uit het (inmiddels stevig vervelende) publiek. De zangeres vat het sportief op: “Sorry to disèppoint de metal an’ de BeeGees fans, but if ye know it, fil free to sing along ... it’s è Motown song”. Haar gitaar verdwijnt, zodat er volledig op de zang kan geconcentreerd worden – met uitstekend resultaat! ‘No Roots’ en ‘Pride’ zijn aardig, maar vooral ‘Run’ is episch. Wat een dijk van een nummer. Na het obligate rondje ‘de band voorstellen’ volgen ‘This Is The Life’ (haar grootste hit en vermoedelijk signature song) en ‘Life In A Beautiful Light’. Toevallig twee titelnummers na elkaar? ‘The Furthest Star’ is een doorsnee bisnummer, maar ‘Barrowland Ballrrom’ en ‘Let’s Start A Band’ in het bijzonder zijn nog twee prijsbeesten. ‘Let’s Start A Band’ kan u best nu legaal downloaden. Willen we dat afspreken?

Amy MacDonald is alsnog geen superster; hoewel ze meer dan 4 miljoen albums heeft verkocht. Haar enthousiasme en spontaneïteit werken aanstekelijk en door haar voorliefde voor voetbal lijkt ze eerder een griet die je aan de bar aantreft en gemoedelijk trakteert op een drankje. Geen poeha, geen allures. “I’m è littel hoomsick, I miss my dog” als bindtekst is veelzeggend. Haar talent als songschrijfster zorgt er echter voor dat ze nog een vruchtbare muzikale toekomst heeft. Plots voel ik een onweerstaanbare drang om de Schotse highlands te gaan bezoeken.